Усе талеркі загрукацелі ад радасьці, а качарга знайшла недзе зялёную пятрушку і прычапіла яе да галавы гаршчка. Яна ведала, што гэткім чынам раззлуе ўсіх, бо ўсе зайздраваць імуць. Апрача таго качарга мяркавала так: „Калі я плажу яму вянок сягоньня, дык ён зробіць тое самае мне заўтра.“
— „Цяперака мы паскачам,“ — сказалі вугальныя шчыпцы, і пусьціліся скакаць. Божа літасьцівы! Як яны падымалі ў верх ногі! Бацюхны! Старая дошчачка ад крэсла, якая лежала ў куце, трэснула, калі ўбачыла гэта.
— „Ці ўскладуць на нас вянок!“ цікавіліся клешчы. І таксама атрымалі пажаданую нагароду,
— „Які ўсё гэта просты народ!“ — думалі серчыкі,
Пасьля наступіла чарга самавару пеяць. Але той абвесьціў, што перамерз і ня можа пеяць, калі ў ім не вараць. Але гэта была толькі адгаворка. Ён лічыў сабе зьневагай пеяць інакш, як ў паноў на стале.
На вакне лежала старое гусіное пяро, якім пісала толькі кухарка. Ў ім ня было нічога выдатнага, апрача таго, што яно было заліта чарніламі. Але гэтым як раз, пяро і чванілася: „Калі самавар ня хоча пеяць, — сказала яно, — дык і ня трэба! Тут за вакном вісіць у клетцы салавей, які ўмее пеяць. Ён, праўда, ніколі пеяць не вучыўся, але сягоньня вечарам мы зробімо яму экзамін.“
— „Я лічу вельмі непрыстойным, — сказаў імбрычак (ён быў прыяцель і кроўны самавару), — змушаць усіх нас слухаць чужаземную птушку. Хіба гэта патрыатычна?!“
— „Я гэтага перанесьці не магу, — ўмешалася
