Але той, здавалася, і не чуў. Хаці ніколі не выяўляе сябе, пакуль не прыйдзе час — вось чаму ён так доўга жыве.
— Ці-ж цяпер час забіваць Чалавека? Ці не было іншай дзічыны? — з пагардай сказала Багіра, выходзячы з бруднай вады і атрахаючы свае лапы.
— Я забіў па выбару, а не для ежы.
Зноў пачуўся спалоханы гоман, і зіркія бялясыя вочкі Хаці ўтаропіліся ў Шэр-Хана.
— Так, па выбару! — дзёрзка паўтарыў Шэр-Хан. — А цяпер я прыйшоў напіцца і пачысціцца. Ці можа хто забараніць мне гэта?
Спіна Багіры выгнулася, як бамбук ад моцнага ветру, але Хаці падняў свой хобат і спакойна пераспытаў:
— Ты забіў па выбару? (А калі Хаці пытаецца, лепш адказваць.)
— Так, гэта было маё права і мая ноч. Ты-ж ведаеш, а Хаці! — голас Шэр-Хана адразу зрабіўся ліслівым.
— Але, я ведаю, — адказаў Хаці і пасля некаторага маўчання сказаў: — Ты напіўся?
— На сёння напіўся.
— У такім разе ідзі. Рака для таго, каб з яе піць, а не для таго, каб паганіць яе. Толькі Кульгавы Тыгр можа задавацца сваім правам у той час, калі мы ўсе пакутуем — і Чалавек і Джунглі. Чысты ці нячысты, але зараз-жа ідзі ў свае логава, Шэр-Хан! Тут табе не месца!
Апошнія словы прагрымелі, як срэбная труба, і
