Гэта старонка была вычытаная
— Я гэта памятаю, але-ж ён насваволіў і павінен атрымаць узбучку. Маўглі, ці маеш ты што супроць гэтага?
— Нічога. Я правініўся. Ты і Балу параненыя праз мяне. Гэта будзе справядліва.
Багіра адпусціла яму з дзесятак пяшчотных, на яе думку, пляскачоў (яны, мусіць, нават не разбудзілі-б каго-небудзь з яе ўласных дзяцей), але для сямігадовага хлапчука гэтыя ласкавыя плескачы былі такой жорсткай лупцоўкай, лепш за якую і жадаць нельга было. Па сканчэнні экзекуцыі Маўглі чхнуў і ўстаў на ногі, не прамовіўшы аніводнага слова.
— А цяпер, — сказала Багіра, — скакай мне на спіну, Братка, і мы адправімся дадому.
Маўглі прытуліўся да спіны Багіры і заснуў так моцна, што не чуў, як апынуўся ў роднай пячоры, куды яго паклалі дабрадзеі.
