— Эй вы, слухайце! — крыкнуў ён. — Цяпер ужо няма чаго брахаць, як сабакі! Вы сёння столькі разоў казалі мне, што я — Чалавек (а я пэўна застаўся-б з вамі ваўком да канца маіх дзён!), што я мушу прызнаць правільнасць вашых слоў. Таму я ўжо не называю вас сваімі братамі, а "саг" (сабакі), як належыць Чалавеку! Пра тое, што вы зробіце і чаго не зробіце — не вам казаць. Гэта тычыцца мяне. А каб вы лепш зразумелі, у чым справа, я, Чалавек, прынёс сюды трохі Чырвонай Кветкі, якой вы так баіцёся.
Ён кінуў гаршок з агнём на зямлю, гарачыя вугалі запалілі сухі мох яркім полымем, і ўся Рада з жахам адскочыла назад перад языкамі полымя, якія заскакалі па зямлі.
Тады Маўглі сунуў нарыхтаваную галіну ў агонь; яна загарэлася, затрашчала, і ён пачаў круціць ёю над сваёй галавой сярод перапалоханых ваўкоў, якія аж прыціснуліся да зямлі ад страху.
— Ты тут гаспадар, — ціха прамовіла Багіра. — Выратуй Акелу ад смерці! Ён заўсёды быў табе прыяцелем.
Акела, люты стары воўк, які ніколі ў жыцці не прасіў літасці, цяпер пакорліва глядзеў на Маўглі. Хлопчык стаяў ва ўвесь рост, голы з раскіданымі па плячах валасамі і асветлены агнём, які адбіваў на ім рухавыя, дрыжачыя цені.
— Добра! — прамовіў Маўглі, грозна пазіраючы
