Гэта было ў канцы халоднага сезону. Лісце на дрэвах завяла, і пры кожным подыху ветра чуўся сухі шолах. Багіра пільна сачыла за адным лісцікам, што шалёна круціўся ў паветранай хвалі, потым лягла на спіну, і пачала лапамі біць гэты лісцік над сваёй галавой.
— Год заварачваецца, — прамовіла яна. — Джунглі ідуць наперад. Блізіцца час Новых Песень. Гэта ліст ведае.
— Трава сохне, — сказаў Маўглі, вырваўшы пук травы. — Нават Вока Вясны (вясковая чырвоная кветка, якая расце ў траве і мае форму трубы), — нават Чырвоная Краска зачынілася і... Багіра! Ці прыстойна Чорнай Пантэры качацца на спіне і біць лапамі паветра, нібы якая дрэўная кошка!
— Аух! — адгукнулася Багіра, — відаць думаючы пра нешта іншае...
— Я кажу, ці прыстойна для Чорнай Пантэры разяваць гэткім манерам ляпу, чмыхаць, зазываць і качацца? Памятай: мы з табой Уладары Джунгляў.
— Але, яно так; я чую, Чалавечае Дзіцянё...
Багіра насмешна ўскочыла і страсанула пыл з сваіх калматых бакоў (яна якраз ліняла, змяняла свае зімняе ўбранне).
— Вядома, мы — Уладары Джунгляў. Хто такі дужы, як Маўглі? Хто такі мудры?
Багіра нейк асабліва прамовіла гэтыя словы, і Маўглі недаверліва зірнуў на яе, — ці не здзекуецца з яго Чорная Пантэра, бо ўсюды ў Джунглях поўна слоў, гук якіх — адно, а сэнс — зусім другое.
— Я сказала, што мы безумоўна Уладары Джунгляў, — паўтарыла Багіра. — Што-ж тут такога! Я не
