Гэта старонка была вычытаная
на палове дарогі! Хадзем! Гэтыя восем падкованых недалёка адышліся.
Цэлую гадзіну яны не сказалі аніводнага слова, ідучы па следу чатырох чалавек у абутку. Быў поўдзень. Сонца пякло.
— Я чую дым! — сказала Багіра.
— Людзі больш здольныя есці, як бегчы, — адказаў Маўглі, шныраючы сярод калючых кустоў.
Раптам Багіра, якая бегла крыху наперадзе, крыкнула:
— А во Чалавек, якому болей ужо не прыдзецца ні есці, ні бегчы!
Цела ў стракатым убранні ляжала пад кустом, а вакол была рассыпаная мука.
