Гэта старонка не была вычытаная
Хоць вочы у глуб паўпадалі —
Цябе, бач, усё выгледалі —
Хоць раз ешчэ ўбачыць хацелі;
А чым ты атходзіў далей —
Яны западалі глыбей,
Пакуль не запалі у глуб.
(Працягае рукі).
Даткніся, — мая вось рука
Хай скажа табе, што ня труп
Прышоў да цябе із магілы…
Ня бойся, мой мілы!
(Падыходзіць).
Чаго-ж ты увесь пабялеў?
Дрыжыш, як у полі асіна.
(Раман апіраецца аб сьцяну).
Гануля (да сябе).
Хістаецца — ён абамлеў…
О Божэ! ўсяму я прычынай.
(Да Рамана).
І ты, ты баішся мяне?!
Раман (непрытомна).
Га! прошласьці труп — белы труп!..
Гануля (горка).
Я — труп? О не, мілый мой, не!
А труп мо, дык іншы — ня с тых,
Што ў маці — зямельцы лежаць,
А іншы — із трупаў жывых, —
