Гэта старонка не была вычытаная
Раман.
Бач, Ганю: ёсьць голад дваякі:
Адзін — яго знае усякі,
Хто хлеба у хаце не мае:
Другі — яго той толькі знае,
Хто духам з зямлі адарваўся —
Да неба-ж высот не дастаўся.
Ды знай, хто раз неба убачыў —
К зямлі не павярне іначэй,
Як з голадам страшным у душы,
Што мозг, душу, сэрцэ ўсё ссушэ,
Гануля.
Ты сумны чагось, даражэнькі!
Чаго, мой саколік міленькі?
Чаго? — Раскажы ўсё Ганулі.
Ці госьці так думкі папсулі?..
Лепш кінем мы гутарку гэту;
Што нам да дюдзей, што да, сьвета?
Ў цябе, мой міленькі! ёсьць Ганка,
Ў мяне-ж — мой саколік, Раманка, —
Ці-ж гэтаго нам не хапае?
Раман (горача тулячы яе да сябе).
Ты зорка мая залатая!
(Цалуе яе).
Заслона.
|}
