Гэта старонка не была вычытаная
Раман (з дзіўным смуткам і каханьнем у голасі).
Гануля мая дарагая,
Мой сьветлы пременейчык сонца,
Ў жыцьця майго цёмным ваконцы!
(Паўза. Горка).
Пракляты той дзень і гадзіна,
Як пана радзіўся я сынам,
Як зводнай навукі туманы
Зацьмілі мой сьвет счараваны,
Даўнейшую веру забралі,
А новай — ні ў вошта не далі!..
Бывала, шэпталі мне зоркі
Знаёмые сэрцу гаворкі,
І сьніўся ў гары мне дом Бога
С праменнай малочнай дарогай,
Палёў шыр, пуговы каберцы —
Наўкол ўсё так блізкае сэрцу…
Сягоньня усё ўжо іначэй —
У іншых калёрах ўсё бачу,
Гануля.
Чаму гэта, мілы?
Раман.
Бо былі,
Бач, людзі, што думаць вучылі;
Мне веру старую забралі,
А ў замен нічога не далі.
Гануля.
Ты, мілы Раманка, сын пана,
Разумны ты, эдукаваны, —
