|
Там, дзе быстраю хвалею рэчка плыве,
У даліне між цёмнаго лесу,
Прытаіўся высокі зялёны курган
Пад плакучых бярозак завесай,
Рож зьдзічэлых кустамі зарос ён увесь, —
Хто садзіў іх — ніхто тут не знае, —
Між рож камень стаіць; пазалоту з яго
Сьцёрла часу рука векавая.
А на камені напіс: «Пад тым курганом
Лежаць двое — хлапец і дзяўчына:
Пад бярозкай зялёнай схаваны Янук,
Пад кустом рожы дзікай — Галіна».
Хто іх тут пахаваў і былі кім яны, —
Напіс гэты не кажэ нічога.
Аб усім давялося даведацца, мне
Ад вандроўнаго дзеда старога.
— «Шмат гадоў працякло, як было гэта ўсё», —
Пачаў дзед, — «на гары над далінай
Двор вялікі стаяў. У двары тым жыў пан
Нейкі з дочкай прыгожай, Галінай.
Тут, бывала, што-ноч цэлы двор у агнях;
Шмат паноў адусюль наежджае,
Цэлу ноч п’юць, пяюць і гуляюць яны;
Без устанку музыка іграе,
А чуць сьвіт раз’ежджаюццца ўсе, хто куды;
Спаць кладзецца і пан і дружына.
Як замрэ цэлы двор… Адна толькі ня сьпіць
У дварэ маладая Галіна.
Яна хутка ўстае, бо пад дубом ужо
Янка ціха на дудцы іграе, —
Тут, бывала, што-дзень стада белых авец
Ён на пашу у лес прыганяе.
|
