І прыгожы-ж быў Янка: хлапец, хоць глядзі!
Твар, як кроў з малаком памешана;
А яго валасы чорны й цёмны, як ноч,
У стручочкі былі пазьвіваны,
Там, бывала, пад дубам пасядуць яны,
Ціха-ціха на дудцы ён грае, —
Стада белых авечак паляжэ укруг,
А Галіна вяночкі сплетае.
Але трэба-ж бяды. — Адзін пан малады
Прысылае сватоў да Галіны.
Бацька рад, на вясельле склікае гасьцей,
Хоць ня хочэ йсьці замуж дзяўчына.
У дварэ зноў банкет: пьюць, гуляюць, пяюць,
Рой дзеўчат маладую ўбірае:
Яна-ж, вочы самкнуўшы, на крэсьлі сядзіць,
Толькі белые рукі ламае…
Посьле ўстала, памалу ідзе да дзьвярэй…
— Пачэкайце, вярнуся! — сказала.
На дварэ чэкаў Янка, — на рукі яго,
Абамлеўшы, Галіна упала.
Час ляцеў — маладая назад не ішла.
Пралеталі мінуты, гадзіны…
Над ракой нейкі крык… скалыхнулась вада…
Ў ёй прапалі Янук і Галіна…
Тут, пад тым курганом, бацька іх пахаваў»…
Скончыў дзед і закрый твар рукою;
Па сівой барадзе ў перагонку с сабой
Плылі ціха сьляза за слязою.
— «А скажы мне, стары, аткуль ведаеш ты
Ўсю гісторыю Янкі й Галіны?»…
Тут стары памаўчаў і, ябцёршы сьлязу,
Мне сказаў: — «Янук быў маім сынам»…
|}
