|
Месяц. Ноч. У нізкіх долах туманы зямлю пакрылі,
А над возерам так ціха-ціха дрэўцы шэлесьцяць,
Ўсё заснула, спачывае ў халадочку летняй ночы,
Зоркі ў небі так спакойна і таёмна так дрыжаць,
Не ўздрыгне, не скалыхнецца возера гладзь люстраная;
Месяц, зоркі залатые прыгледаюцца у ёй…
Із падводнаго палацу пагуляць на сонных хвалях,
Ў блеску месяца купацца выляцеў русалак рой.
Мглой сярэбранай адзеты; косы — бытцам залатые;
Вочы сініе, як неба, якбы зорачкі блішчаць.
Ўсе вясёлы, на лісточках водных лілій паседалі
І на месяц пазіраюць і штось ціха штэпацяць.
Адна толькі невясёла, — твар рукою закрывае;
Стогн жальбы із набалелых вырываецца грудзей:
— Дзе-ж, о дзе ты, дарагі мой?! Ці-ж ня лепей тут са мною,
На дне возера жыць вечна, як на сьвеці між людзей?
Ці ня лепей тут чуць зоры; на шырокім вод абшары
Вечна толькі весяліцца і бяз гора вечна жыць, —
Як на сьвеці праз век цэлы бытцам рыба аб лёд біцца,
Праз век цэлы працаваці, ў недастатку вечна быць? —
О, прыйдзі, прыйдзі! С табою ў дзень на водных траў пасьцелі
Аж да вечара дзень кожны будзем мы спакойна, спаць, —
|
