Гэта старонка не была вычытаная
прыплюшчыла
сьляпыя вочкі,
каб упусьціць
атруты джала.
Мы сьціснулі
кляшнёй жалезнай
пад шчэлепы
гадзюку дзён;
вантробы
цёгкай пенай лезьлі
і расквіталася
з жыцьцём.
Запал
крывавага змаганьня
ускалыхнуў.
сыноў зямлі;
яны пад сумятлівым гаем
сьляды, дарогі
замялі.
Калоцяцца,
дрыжаць палацы
і славяць песьню
дзірваны.
— Паны пазнаюць нашы лапці,
ірзаньне
коняй вараных!
