Гэта старонка не была вычытаная
ПЕСЬНЯ ДВАЦЦАТАГА ГОДУ
Ужо стары
зламаўся рубель,
і перадні
парваў пятлю.
Паўзе гадзюка
па падрубе
зашыцца у траву-мятлюг.
Гадзюка
сыкае на сонца, —
укусам хоча атруціць.
Ў яе вачох
мігценьняў процьма,
нібы чарвей
на дне руцін.
Гарыць крупінак
жыхкі прысак
і выгінаецца
сьпіна;
скруцілася ў клубок,
каб пырснуць,
струною сьвіснуць,
засьпяваць.
Сябе самую
сьлюзла смокча,
нібы у муках сьмерць раджае;
