Гэта старонка не была вычытаная
Пад крыжам
даўніх дзён пахілых
ня будзе больш
маліцца чалавек.
Зару ён
новую сустрэне —
вялікай радасьці людзкой;
душы суровай
не застрэміць
адчай
расстрэленых бацькоў.
Сірот
па-бацькаўску прытулім,
сагрэем
ласкай цёплых слоў;
мы будзем
роднай ім, матуляй,
і сядзем разам з імі
на услон.
Прыгорнем
да грудзей гарачых,
зачэшам
русыя галоўкі;
уцеху у вачох пабачым
і сьмех цяплом авее лёгкім.
Ён закране
ўсю глыбіню нутра;
успомнім
