Гэта старонка не была вычытаная
Мужыцкі ловіць зрок,
як дні
сьлязу крыві раняюць —
на чысты,
жоўценькі пясочак,
дзе хвоі
шыгальлём шумяць,
дзе стрэльбы вечарам ляскочуць
і чэрві куль
кішаць-кішмя,
дзе пан
страляе партызанаў —
сыноў найлепшых, дарагіх.
Што робіцца сягоньня з намі?
Плывуць
крывавыя кругі.
Плывуць,
расходзяцца над краем, —
ў іх захлыніцца
вораг наш;
яму хаўтуры
тут мы справім
пад свой мужыцкі марш!
Над псінаю
яго магілай
ня ўзойдуць зоры,
сонца
век.
