Гэта старонка не была вычытаная
дубровы і лясы шумяць.
Яны упартых,
сьмелых клічуць
у баявы
паўстанскі полк…
Усё-ж які
нязвыклы звычай,
калі ў госьці
зайдзе воўк,
калі свае аскаліць зубы,
каб разарваць
ці ўгрызнуць, —
так і паны —
чакаюць нашай, згубы,
каб у вадну
засыпаць баразну.
Але дарэмныя чаканьні
бясхвостых людаедаў.
Ня плакаць нам
заклятай каняй
і ня блудзіць у днёх
бяз сьледу.
Гісторыю сваю мы
творым,
гісторыю
змаганьня кляс.
Засьвецяць
над вякамі зоры
без аніякіх плям і клякс.
