Гэта старонка не была вычытаная
датлелых хат.
Ухопіма
багнэтаў сахары
і вочы хцівыя
праколім;
завыюць жудасна зьвяры
у поцёмках
людзкой няволі.
Нам хочуць
торбы пачапіць
і закаваць душу
у ланцугі.
Засьвішчуць па касьцёх
цапы,
то будзе
нашага змаганьня гімн!
Павыбіваем
костачкі усе,
патрушчым і шкілеты.
Ужо на небе
месяц палысеў,
і ўжо вясну,
зьмяняе лета.
Дзюбата-белы певень
не заляціць
у наш вішняк.
Узьнепакоеным напевам
