Гэта старонка не была вычытаная
Было чуваць:
— Жалезам і агнём
караем!
Абрыдла
гэтае нам быдла, —
іх трупамі
загацім гаць!
— Мы пройдзема у брод
раку
скрываўленых вякоў;
пакінем толькі
тых сірот,
якія ўславяць нас вянком.
Няхай
у дзікім цемрашале
па гэтым краі
ходзіць гора, —
загад такі маршала,
яго шляхэтнай зброі.
— Хто падаткне у порах
нам акурак,
хто спудзіць
нашае ягнё,
з таго мы злупім скуру
і раны
мы выпалім агнём.
