— О, як-бы мне хацелася яго паслухаць! Там-жа вельмі смешна гавораць. Ці не праўда?
— З прычыны таго, што я сам гальвеец, то мне цяжка аб гэтым меркаваць. Але калі вы згодны на поўгадзіны пакарыстацца гасціннасцю Феліма, то ў вас будзе добрая магчымасць скласці наконт гэтага сваю ўласную думку.
— Я проста ў захапленні! Гэта будзе цікава і так нова для мяне! Няхай тата і астатнія пачакаюць. Там ёсць дамы і без мяне, а маладыя мужчыны няхай патурбуюцца ў пошуках нашых слядоў. Меркавалася-ж яшчэ паляванне на мустангаў. А я з радасцю скарыстаю вашу гасціннасць.
— Баюся толькі, што мая гасціннасць будзе занадта скромнай. Фелім некалькі дзён аставаўся адзін. Сам-жа ён не паляўнічы і, напэўна, сядзіць без усякіх запасаў. Добра, што вы паспелі закусіць перад вашым ўцёкам.
Вядома, не гасціннасць Феліма прымусіла Луізу Пойндэкстэр змяніць напрамак шляху. Не надта яе цікавіла таксама ломаная гаворка ірландца. І не жаданне ўбачыць халупу мустангера кіравала ёю. Яе штурхала больш моцнае пачуццё, якому яна не магла супроцьстаяць. Яна бачыла ў гэтым волю свайго лёсу.
* * *
Луіза наведала адзінокую халупу на Аламо, пабывала пад яе страхой. Здавалася, не без цікавасці пазнаёмілася яна з яе своеасаблівымі жыхарамі. Яна была вельмі прыемна здзіўлена, знайшоўшы ў халупе кнігі, паперу, пісьмовыя прылады і іншыя дробязі, якія характарызавалі гаспадара хакале як культурнага чалавека. З відочнай цікавасцю слухала яна забаўную гаворку Феліма. Яна паспрабавала пачастунак, не адмаўляючыся ні ад чаго, за выключэннем любімага напітку гальвейца. І, нарэшце, вясёлая і ажыўленая, паехала.
Але яе настрой хутка змяніўся. Прыўзняты стан, выкліканы навізной уражанняў, паў. Трапіўшы зноў у прэрыю, усыпаную кветкамі, яна пачала перабіраць у памяці толькі што перажытыя ўражанні. І тут у яе з‘явілася думка, якая пакутлівым холадам абдала яе сэрца.
Ці мучылася яна з-за таго, што прымусіла так доўга чакаць сваіх блізкіх і сяброў у невядомасці і трывозе аб ёй?
Не, не гэта мучыла Луізу.
На працягу ўсяго дня, на працягу шляху ад форта да месца пікніка, пры сустрэчы на паляне, у часе жудаснай пагоні дзікіх жарабцоў, у якой Морыс Джэральд быў яе абаронцам, у хвіліны адпачынку ля возера ў прэрыі, па дарозе назад, пад яго ўласнай страхой, — увесь гэты час яе падарожнік быў з ёю толькі ветлівы, але не больш. Ён строга трымаўся ў рамках джэнтльменскай карэктнасці.
