Старонка:Коннік без галавы (1941).pdf/71

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

— Адной? Без сяброў? Нават пад адкрытым небам?

— Я аб гэтым не гаварыла. Але вы не сказалі мне, як вы жывеце. Ці ёсць у вас дом?

— Маё жыллё не заслугоўвае такой гучнай назвы, — смеючыся, адказаў мустангер. — Мая халупа, правільней, маё хакале — адно з самых скромных у нашым краі.

— Дзе-ж яна знаходзіцца? Дзе-небудзь недалёка ад тых месц, дзе мы сёння былі?

— Не вельмі далёка адсюль. Міля, не больш. Вы бачыце на захадзе вяршыні дрэў? Яны прыкрываюць маю халупу ад сонца і ахоўваюць яе ад бур.

— Вось што! Як-бы мне хацелася зірнуць на яе. Сапраўдная халупа, вы гаворыце?

— Так, сапраўдная.

— Стаіць адзінока?

— Я не ведаю ніводнага жылля на адлегласці дзесяці міль.

— Сярод дрэў? Маляўнічая?

— Гэта ўжо залежыць ад таго, як яна каму здасца.

— Мне хацелася-б паглядзець на яе і выказаць сваю думку. Толькі адна міля адсюль?

— Міля туды, міля назад — усяго дзве.

— Ну, гэта не страшна. Дваццаці хвілін нам хопіць.

— Я баюся, што мы злоўжываем цярплівасцю вашых блізкіх…

— Магчыма, вы хочаце сказаць: вашай гасціннасцю? Даруйце, містэр Джэральд, — прадаўжала маладая дзяўчына з ценем смутку, які набег на твар. — Я не падумала аб гэтым. Напэўна, вы жывеце не адзін? У вашай хакале, як вы называеце, з вамі жыве яшчэ хто-небудзь?

— О, так! Я жыву не адзін. Са мною жыве мой прыяцель, з таго часу як…

Перш чым мустангер скончыў свае словы, перад уяўленнем Луізы паўстаў вобраз яго прыяцеля. Дзяўчына яе год, з бронзавым адценнем скуры, з прадаўгаватымі, як міндаліны, вачыма. Зубы ў яе, напэўна, бялей за жэмчуг. На шчоках пунсовы румянец. Валасы даўжэйшыя, чым хвост у Кастро. Бусы на шыі, браслеты на нагах і руках. Прыгожа вышытая кароткая спаднічка, макасіны на маленькіх ножках. Так уявіла сабе Луіза Пойндэкстэр прыяцеля мустангера.

— Вашаму прыяцелю, магчыма, не спадабаецца з‘яўленне гасцей, і асабліва чужых?

— Не, наадварот. Ён заўсёды вельмі рады гасцям, ці то зусім чужыя ці сябры. Мой малочны брат вельмі кампанейскі чалавек, але яму, небараку, мала з кім даводзіцца цяпер бачыцца.

— Ваш малочны брат?

— Так. Яго завуць Фелім О‘Ніл, таксама ірландзец. Толькі яго ірландскі акцэнт яшчэ горшы за мой. Ён ураджэнец Гальвейскага графства.