І, не чакаючы больш, адважная крэолка спакойна накіравалася да краю прорвы і з незвычайнай лёгкасцю ўзяла небяспечную перашкоду.
У мустангера было тры пачуцці, калі ён сачыў за Луізай. Першае з іх — здзіўленне, другое — пракланенне, трэцяе наўрад ці паддавалася вызначэнню…
Але як ні бліскуча ўдалася пераправа, яна не забяспечыла бяспекі для ўцекачоў. Для дзікіх жарабцоў расколіна не магла з‘явіцца перашкодай.
Небяспека зрабілася нават больш грознай. Пры пераправе ўсё-ж быў патрачан час, і гэта дало непрыяцелю магчымасць наблізіцца. За ўвесь час пагоні жарабцы яшчэ не былі так блізка. Яны пераляцяць цераз прорву без усякай затрымкі.
А што тады?
Коннікі імчаліся побач, як раней быстрым галопам.
Морыс раптам спыніў каня.
— Міс Пойндэкстэр, — звярнуўся ён да маладой дзяўчыны, якая паспела параўняцца з ім, — едзьце ўперад адна.
— Чаму? — запытала яна, крута спыніўшы мустанга.
— Калі будзе так прадаўжацца, жарабцы нас дагоняць. Трэба штосьці прадпрыняць, каб спыніць гэтых дзікіх жывёл. Цяпер яшчэ ёсць магчымасць, але пасля ўжо будзе позна. Толькі не задавайце пытанняў. Яшчэ дзесяць секунд — і ўсё загінула. Паглядзіце наперад, вунь туды. Бачыце паверхню вады? Гэта сажалка. Спяшайцеся проста туды. Там вы апынецеся паміж двума высокімі платамі. Ля сажалкі яны зыходзяцца. Вы ўбачыце загон і каля яго жэрдкі. Калі я не падаспею, едзьце проста ў гэты загон, злезьце з каня і загарадзіце ўваход жэрдкамі.
— А вы, сэр?
— Не бойцеся за мяне. Для мяне гэта рыск невялікі. Але хутчэй-жа наперад! Не ўпускайце з віду сажалкі. Няхай яна служыць вам маяком. Не забудзьцеся загарадзіць пралёт загона. Хутчэй-жа! Хутчэй!
Дзяўчына хісталася, не адважваючыся расстацца з чалавекам, які, выратоўваючы яе, рыскуе, магчыма, уласным жыццём.
На шчасце, яна не належала да ліку тых баязлівых і безрассудных дзяўчын, якія ў цяжкую хвіліну топяць свайго выратавальніка. Яна верыла ў сілы свайго саветчыка, верыла ў тое, што ён ведае, што робіць, і паслухмяна пусцілася галопам проста да сажалкі.
Расстаўшыся са сваёй спадарожніцай, Морыс выцягнуў з сядзельнага мяшка самую цудоўную зброю, якая калі-небудзь падымалася супроць ворагаў прэрыі, — шасцізарадны рэвальвер Кольта.
Прышпорыўшы каня, ён паімчаўся да расколіны, цераз якую ячы толькі што пераскочылі.
«Яны будуць пераскакваць у тым-жа месцы, дзе і мы, — паду-
