Дзвесце долараў за неаб‘езджанага мустанга, у той час як звычайная цана была ад дзесяці да дваццаці долараў! Мустангер, напэўна, не ў сваім розуме.
— Містэр Пойндэкстэр, — прадаўжаў мустангер у тым-жа вясёлым тоне. — Вы мне так добра заплацілі за іншых мустангаў, і нават раней, чым яны былі злоўлены, што дазвольце мне аддзякаваць вам. Такі наш ірландскі звычай. Апрача таго, у нас заведзена рабіць падарунак не таму, з якім заключаеш здзелкі, але аднаму з членаў яго сям‘і. Ці няможна мне завесці гэты ірландскі звычай у Техасе?
— Зразумела, без ніякага сумнення! — адказала некалькі галасоў.
— Я не супярэчу, містэр Джэральд, — адказаў плантатар, паступаючыся сваім кансерватызмам перад воляй кампаніі. — Як вы захочаце.
— Дзякую, панове, дзякую, — сказаў мустангер, паглядзеўшы высакамерна на кампанію. — Гэты конь папаўся мне дзякуючы шчаслівай выпадковасці. І калі міс Пойндэкстэр згодзіцца ўзяць яго, я буду адчуваць сябе больш чым узнагароджаным за тыя тры дні бесперапыннай пагоні, якія мне давялося вытрымаць у часе палявання на гэтага дзікуна. Калі-б ён быў самай каварнай какеткай, то і тады наўрад ці цяжэй было-б яго пакарыць.
— Я прымаю ваш падарунак, сэр, і прымаю яго з удзячнасцю, — адказала маладая крэолка, выступаючы наперад. — Толькі мне здаецца, — прадаўжала яна, паказваючы на мустанга і ў той-жа час запытальна гледзячы ў вочы мустангеру, — мне здаецца, што ваша палонніца яшчэ не прыручана? Яна ўся дрыжыць, перад невядомым будучым. Яна, напэўна, пастараецца скінуць аброць, калі апошняя ёй будзе не да спадобы? І што-ж мне, беднай, тады рабіць?
— Правільна, Морыс, — сказаў маёр, зусім не зразумеўшы сэнсу гэтых таямнічых слоў і звяртаючыся да таго, хто адзін толькі і зразумеў іх значэнне. — Міс Пойндэкстэр правільна гаворыць. Гэты мустанг яшчэ зусім не аб‘езджаны. Гэта ясна кожнаму. А ну вось, мілы дружа, павучыце яго крыху.
Затым маёр звярнуўся да акружаючых і сказаў:
— Гэта, я вам скажу, варта паглядзець, асабліва тым, каму не даводзілася яшчэ бачыць такое відовішча. Паслухайце, Морыс, сядайце на яго і пакажыце нам гэтага дзікуна прэрый. Ён і сам як быццам-бы хоча выпрабаваць ваша майстэрства.
— Так, ваша праўда, маёр, ён сапраўды гэтага хоча! — адказаў мустангер, кінуўшы хуткі позірк, але не на чатырохногага палонніка, а на маладую крэолку, якая адступілася назад і схавалася ў натоўпе гасцей.
— Нічога, Морыс, нічога, — цвярдзіў маёр супакойваючым тонам. — Не гледзячы на тое, што вочы яго гараць д‘ябальскім агнём, я іду ў заклад, што вы выб‘еце з яго дурасць. Паспрабуйце!
