А калі ў прэрыі ў залатых праменнях заходзячага сонца з‘явілася нейкая група і назіраўшыя з азотэі хутка адрознілі ў ёй табун коней, у капітана не асталося больш сумненняў — ён ведаў, хто быў на чале гэтай кавалькады.
Але яшчэ задоўга да таго, як табун коней прыцягнуў увагу гасцей, Луіза заўважыла яго па воблаку пыла, якое паднялося на гарызонце. Праўда, яно было тады яшчэ настолькі невыразным, што ўбачыць яго мог толькі той, хто напружана чакаў, што вось-вось яно пакажацца.
— Дзікія коні! — абвясціў маёр, камандзір форта Індж, паглядзеўшы ў бінокль. — Нехта вядзе іх сюды, — сказаў ён зноў, падымаючы бінокль да вачэй. — А! Цяпер бачу — гэта Морыс-мустангер. Ён іншы раз пастаўляе нам коней. Ён як быццам-бы едзе проста сюды, містэр Пойндэкстэр.
— Вельмі магчыма, што гэта ён, — адказаў уласнік Каса-дэль-Карво. — Гэты мустангер узяўся даставіць мне дзесяткі два-тры коней, і, напэўна, гэта першая яго пастаўка. Так, гэта так і ёсць, — сказаў ён, паглядзеўшы ў бінокль.
— Я ўпэўнены, што гэта ён, — сказаў сын плантатара. — Я пазнаю ў гэтым конніку Морыса Джэральда.
Дачка плантатара не паказала выгляду, што яна колькі-небудзь зацікаўлена тым, што адбываецца. Яна заўважыла, што за ёю сочаць злосныя вочы стрыечнага брата, яны нібы абпальвалі яе.
Нарэшце, кавалькада наблізілася. На чале яе сапраўды быў Морыс-мустангер, ён вёў за сабою на ласо крапчатага мустанга.
— Што за цудоўная жывёла! — усклікнула некалькі галасоў, калі палоннага мустанга падвялі да дома.
— Ды варта-ж спусціцца ўніз, каб паглядзець на такога мустанга, — заўважыла бойкая жонка маёра. — Я прапаную ўсім сыйсці ўніз. Што вы на гэта скажаце, міс Пойндэкстэр?
— О, вядома, — пачуўся адказ маладой гаспадыні сярод цэлага хору іншых галасоў. — Давайце спусцімся, давайце спусцімся!
Пад правадырствам маёршы дамы збеглі ўніз па каменнай лесніцы. Мужчыны пайшлі за імі. Праз некалькі хвілін мустангер, усё яшчэ конна, апынуўся разам са сваёй палонніцай у самым цэнтры надзвычайнай кампаніі.
Генры Пойндэкстэр перагнаў усіх і па-сяброўску вітаў мустангера.
Луіза абмянялася з Морысам толькі лёгкім паклонам. Больш сардэчную сустрэчу маглі-б палічыць за фамільярнасць, і наўрад ці спадабалася-б гэта кампаніі.
З усіх дам адна толькі маёрша ветліва прывіталася з мустангерам, але ў тоне яе гучала спагадлівасць. Затое ён быў узнагароджаны быстрым і маўклівым позіркам маладой крэолкі.
Між іншым, прыхільнасць адчувалася ў позірку не толькі
