Тут у гадзіны заходзячага сонца мексіканскі кавальеро ў сваім упрыгожаным вышыўкай убранні франціць перад цудоўнай сен‘ёрытай, пускаючы ёй у шчаку дым ад сваёй «сігарыто». А чарнавокая дансела ціха слухае любоўныя прызнанні. Слухае? А магчыма, і не слухае, а з сумуючым сэрцам глядзіць на другую гасіенду, дзе жыве любімы ёю кавальеро?
Праводзіць гадзіны надыходзячага змроку на даху дома — гэта звычай, якога пільнуюцца ўсе, хто пасяліўся ў мексіканскім жыллі. Зусім натуральна, што і сям‘я луізіянскага плантатара не адмовілася ад гэтай прыемнай традыцыі.
І ў гэты вечар, пасля абеду, калі сталовая апусцела, уся кампанія, замест гасцінай, сабралася на даху. Заходзячае сонца асвятліла касымі праменнямі такую ажыўленую і выдатную кампанію, якая наўрад ці збіралася калі-небудзь на азотэі Каса-дэль-Карво. Нават у старыя часы, калі ранейшы ўласнік збіраў у сябе мясцовых гідальго, нават тады, не было тут такіх прыгожых жанчын і такіх адважных мужчын, як у гэты вечар.
Плантатар не пашкадаваў ні грошай, ні працы, каб надаць належную пышнасць святу. Бліскучыя мундзіры і эпалеты запрошаных афіцэраў форта, ваенная музыка, цудоўныя старыя віны пограбаў Каса-дэль-Карво — усё гэта надавала піраванню той бляск, які быў яшчэ да гэтага часу невядомы на берагах Леоны.
Але галоўным упрыгожаннем кампаніі была прыгожая дачка плантатара. Сотні вачэй былі накіраваны на яе; адны сачылі за ёю з захапленнем, другія з зайздрасцю.
У бліскучым натоўпе быў чалавек, які, больш чым хто-небудзь іншы, сачыў за ёю і лавіў кожны яе рух. Гэта быў яе стрыечны брат — Касій Кольхаун.
Яна нікуды не магла выйсці, каб ён не пайшоў за ёю. Ён ценем хадзіў за ёю, непрыкметна перасоўваючыся з месца на месца. То ішоў наверх, то спускаўся ўніз, то стаяў, прытуліўшыся ў кутку, з выглядам прытворнай разгубленасці, але ні на хвіліну не зводзіў ён вачэй з цудоўнай крэолкі.
Дзіўна, што ён не звяртаў увагі на тое, што яна гаварыла ў адказ на кампліменты, якімі яе засыпалі мужчыны, дамагаючыся яе ўсмешкі. Нават яўная ўвага драгуна Генкока, як відаць, не турбавала Кольхауна.
І толькі пасля таго, як усе падняліся на азотэю, Касій Кольхаун выдаў сябе. Міма ўвагі акружаючых не мог прайсці той упарты, выпрабавальны позірк, якім ён сачыў за Луізай, калі тая час ад часу падыходзіла да парэнчаў і ўглядалася кудысьці ўдалечыню.
Чаму яна гэта рабіла, ніхто не ведаў. І ніхто не спрабаваў сабе растлумачыць. Ніхто, апрача Касія Кольхауна. У яго-ж адносна гэтага былі падазрэнні, якія мучылі яго.
