— Не, міс, я хацела-б, каб у мяне былі не толькі вашы валасы, але і ваш мілы твар, ваша скура, белая, як алебастр, ваша стройная фігура, — гэта было-б надзвычайна. О, міс Луі, вы такая прыгожая! Я чула, як белыя джэнтльмены гаварылі аб гэтым. Але мне і не трэба чуць, што яны гавораць. Я сама бачу.
— Ты навучылася ільсціць, Фларында.
— Не, міс, запэўняю вас. Тут няма ні слова ліслівасці, ніводнага слова. Клянуся зам! Клянуся апосталамі!
Таму, хто толькі раз зірнуў на Луізу, клятвы негрыцянкі здаліся-б залішнімі.
Сказаць, што Луіза Пойндэкстэр была надзвычай прыгожая, — гэта азначала толькі паўтарыць агульную думку акружаючых яе людзей. Аловак дасць толькі слабае ўяўленне аб яе абліччы; ніякі мастак не мог-бы перадаць на безжыццёвым палатне прамяністае святло, якім ззялі яе вочы.
На сур‘ёзныя запэўненні Фларынды дзяўчына адказала ласкавым смехам, у якім, аднак, не адчувалася і ноткі сумнення. Маладая крэолка не мела патрэбы ў тым, каб ёй напаміналі аб яе прыгожасці. Ліслівасць негрыцянкі, мала закранула яе, і яна зноў упала ў задуменнасць.
Фларынду гэта не збянтэжыла.
— Ах, — прадаўжала яна, як быццам размаўляючы сама з сабою, — калі-б Фларында была хоць напалову такой прыгожай, як маладая міс, яна ні на каго не звяртала-б увагі і ні аб кім-бы не ўздыхала.
— Уздыхала? — паўтарыла Луіза, здзіўленая яе гаворкай. — Што ты хочаш гэтым сказаць?
— Міс Луі, Фларында не такая сляпая, як вы думаеце, і не глухая. Яна даўно заўважае, як вы моўчкі сядзіце на адным месцы і толькі глыбока ўздыхаеце. З вамі ніколі гэтага не было, калі мы жылі ў Луізіяне.
— Фларында! Я баюся, што ты траціш рассудак або ўжо страціла яго ў Луізіяне! Напэўна, тутэйшы клімат дрэнна дзейнічае на цябе. Ці не праўда, дружа?
— Дапраўды, міс Луі, вы павінны аб гэтым запытацца ў сябе. Не злуйцеся на мяне, што я з вамі так проста размаўляю. Фларында ваша раба і любіць вас, як сястру. Ёй балюча чуць, як вы ўздыхаеце. Таму яна і дазваляе сабе так гаварыць з вамі. Вы не будзеце злавацца на мяне, міс?
— Вядома, не. Чаму я павінна злавацца на цябе? Я не злуюся. Толькі ты зусім не права. Тое, што ты бачыла і чула, — гэта ўсяго толькі твая фантазія. Што-ж датычыць уздыхання, то мне няма калі ўздыхаць — зараз вось патрэбна будзе прыняць каля сотні гасцей, і амаль усе яны чужыя. Між імі будуць маладыя плантатары і афіцэры, якіх ты хацела-б пакарыць. Ха-ха-ха! У мяне-ж няма жадання зачароўваць іх, ніводнага з іх, і я магу іх усіх аддаць табе.
— О, міс Луі, вы праўду гаворыце? — запытала негрыцянка
