* * *
Луіза Пойндэкстэр у задуменні апусцілася ў крэсла перад люстрам і загадала сваёй служанцы апрануць яе і прычасаць да прыёму гасцей.
Гэта было прыблізна за гадзіну да званага абеда, які даваў Пойндэкстэр, каб справіць сваё наваселле. Ці не гэтым варта было вытлумачыць некаторы неспакой у паводзінах маладой крэолкі? Аднак, у служанкі-нявольніцы былі адносна гэтага свае здагадкі — аб гэтым сведчыла размова, якая адбылася паміж імі.
Хоць наўрад ці можна было назваць гэта размовай. Луіза проста думала ўголас, а яе служанка ўторыла ёй, як эха. На працягу ўсяго свайго жыцця маладая крэолка прывыкла глядзець на нявольніцу як на рэч, ад якой можна было не захоўваць сваіх думак, таксама як ад крэслаў, сталоў, канап і іншай мэблі яе пакоя. Розніца была толькі ў тым, што Фларында ўсё-ж была жывой істотай і магла адказваць на пытанні.
На працягу першых дзесяці хвілін пасля таго, як Фларында з‘явілася ў пакоі, яна бесперастанку балбатала аб усякім глупстве, і ўдзел у размове самой Луізы абмяжоўваўся толькі адрывачнымі заўвагамі.
— О, міс Луі, — гаварыла негрыцянка, пяшчотна расчэсваючы раскошныя валасы маладой пані, — якія ў вас прыгожыя валасы! Нібы пышны іспанскі мох, што звешваецца з кіпарысавага дрэва. Толькі яны ў вас іншага колеру і блішчаць, нібы цукровая патака.
Луіза Пойндэкстэр была крэолкай, а таму наўрад ці трэба гаварыць, што яе валасы былі цёмнага колеру і сапраўды пышныя, як іспанскі мох, як наіўна, але трапна сказала негрыцянка. Але яны не былі чорнымі. Гэта быў той прыгожы каштанавы колер, які сустракаецца іншы раз у афарбоўцы чарапахі або злоўленага зімою собаля.
— Ах, — прадаўжала Фларында, — калі-б ў мяне былі вашы цудоўныя валасы, замест маіх негрыцянскіх завітушак, яны-б усе былі ля маіх ног, усе да аднаго!
— Аб чым ты гаворыш? — запытала маладая крэолка, нібы прачнуўшыся ад сваіх мар. — Што ты сказала? Ля тваіх ног? Хто?
— Ну, хіба вы не разумееце мяне?
— Даю слова, не.
— Я прымусіла-б іх пакахаць мяне. Вось што я хацела сказаць.
— Але каго?
— Усіх белых джэнтльменаў. Маладога плантатара, афіцэраў форта — усіх, усіх. З вашымі валасамі я пакарыла-б іх усіх.
— Ха-ха-ха! — рассмяялася Луіза, уявіўшы сабе, як выглядала-б Фларында з яе косамі. — Ты думаеш, што ні адзін мужчына не ўстаяў-бы перад табой, калі-б у цябе былі мае валасы?
