Паляўнічы не прымусіў сябе прасіць і, пераступіўшы праз парог халупы, няёмка ўсеўся на няўстойлівым крэсле. Сядзенне было настолькі нізкім, што калені Стумпа апынуліся амаль на ўзроўні яго падбародка, а доўгі ствол стрэльбы, нібы піка, падняўся на некалькі футаў над яго галавою.
— Праклятыя крэслы! — забурчэў ён, відаць нездаволены няёмкім палажэннем. — На што лепш які-небудзь чурбан: адчуваеш, па крайняй меры, што ён пад табою не паедзе.
— Паспрабуйце вось гэта, — сказаў гаспадар, паказваючы на скураны куфар у кутку пакоя. — Ён, здаецца, будзе ўстойлівей.
Стары Зеб не пярэчыў супроць гэтай прапановы і, выпрастаўшыся, перасеў на куфар.
— Пехатою, містэр Стумп, як заўсёды?
— Не, мая старая там; я прывязаў яе да дрэва. Я не быў на паляванні.
— Вы, здаецца, ніколі не палюеце конна, ці не праўда?
— Я не дурань, каб паляваць на кані.
— Але-ж у Техасе ўсе так робяць.
— Усе так палююць ці не, але гэта неразумны звычай, звычай лянівых дурняў. На сваіх на дваіх я падстрэлю больш дзічы за адзін дзень, чым за цэлы тыдзень верхам на кабыле. Вядома, для вас, паляўнічага на мустангаў, конь неабходны, але калі вы палюеце на мядзведзя, аленя або дзікага індыка, то на кані вы толькі іх распалохаеце. Сваю старую кабылу я трымаю толькі для таго, каб перавозіць на ёй здабычу.
— Дарэчы, вы яе пакінулі пад адкрытым небам. Няхай Фелім паставіць яе пад паветку. Вы-ж пераначуеце ў нас?
— Так, я з гэтым і прыехаў сюды. Адносна майго каня вы не турбуйцеся — ён добра прывязаны.
— Магчыма, вы хочаце закусіць? Фелім якраз гатуе вячэру. На жаль, я нічога не магу вам прапанаваць, апрача аленіны.
— Што можа быць лепш за добрую аленіну? Хіба толькі мядзвежае мяса. Давайце падсмажым яе на гарачых вугалях, я дапамагу гатаваць. Містэр Фелім, калі вам няцяжка, прайдзіце, калі ласка, да маёй кабылы і прынясіце дзікую індычку — яна прывязана да лукі сядла; я яе падстрэліў па дарозе.
— Вось гэта нам пашанцавала, — усклікнуў мустангер. — Нашы запасы зусім вычарпаліся. На працягу апошніх трох дзён я паляваў на аднаго надзвычай прыгожага мустанга і зусім не браў з сабою стрэльбы. Фелім і я, а таксама Тара зусім згаладаліся за гэты час.
— Што-ж гэта за мустанг? — з цікавасцю запытаў паляўнічы, як быццам не звяртаючы ўвагі на апошнюю заўвагу.
— Цёмнашакаладная кабыла з белымі плямамі — надзвычайны экземпляр.
— Чорт пабяры! Ды гэта-ж якраз тое, дзеля чаго я сюды і прыехаў.
— Вось як?
