Трэба зрабіць гэта як належыць. Страшна-ж сапсаваць такую прыгожасць. Я пачну прыручаць яе пасля таго, як дастаўлю ў сетлмент.
— Калі-ж вы збіраецеся туды?
— Заўтра. Мы павінны выехаць досвіткам.
— Вось гэта добра. Я рады не толькі за сябе, але і за вас, містэр Морыс. Я не ведаю, ці вядома вам, але ў нас віскі ўжо канчаецца. Гэтыя маркітанты, каб іх чорт узяў, здорава ўмеюць ашукваць: яны і разбаўляюць і не даліваюць; нядзіва, што з іх рук бутэлькі віскі не надоўга хапае.
— Не клапаціся наконт віскі, Фелім. Я думаю, там хопіць і на сёнешні вечар і для таго, каб запоўніць нашы флягі для заўтрашняга падарожжа. Не сумуй, дружа. Пойдзем зараз, уладзім нашу госцю, а затым мы з табою пагаворым аб пакупцы напітку, які, я ведаю, ты любіш больш за ўсё на свеце, апрача хіба толькі самога сябе.
— А вы, містэр Морыс? — запытаў Фелім, хітра падміргваючы вокам.
Мустангер толькі ўсміхнуўся і саскочыў з сядла.
Крапчатую кабылу паставілі пад паветку, а Кастро прывязалі да дрэва.
Стомлены ад цяжкага дня мустангер кінуўся на свой ложак. Ніколі яшчэ ў жыцці яму не даводзілася быць так доўга на паляванні, як у пагоні за гэтым стэпавым канём.
Не гледзячы на тое, што яму прышлося правесці некалькі дзён у сядле, з іх тры апошніх у бесперапыннай пагоні за крапчатай кабылай, не гледзячы на страшэнную стомленасць, мустангер не мог спаць. Час ад часу ён уставаў і пачынаў хадзіць узад і ўперад па халупе.
Здавалася, што дасягнуты поспех, замест таго каб супакоіць яго, выклікаў якраз адваротнае дзеянне.
Нарэшце, Фелім, карыстаючыся правам «малочнага брата», рашыў высветліць прычыну яго неспакойства.
— Што з вамі, містэр Морыс? Скажыце мне, у чым справа?
— Нічога, Фелім, нічога. Чаму ты мяне аб гэтым пытаеш?
— Ды як-жа не запытаць? І я-ж не магу ні на хвілінку заснуць з таго самага дня, як вы апошні раз вярнуліся з сетлмента. Бо, напэўна, штосьці адабрала ў вас сон. Магчыма, якая-небудзь мексіканская дзяўчына? Хоць я не думаю, каб яны былі вам да густу.
— Ты глупства гаворыш, Фелім. Са мною нічога не здарылася. Дай вось лепш мне чаго-небудзь закусіць, не забывай, што я з раніцы нічога не еў. Што ў цябе там ёсць?
— Прызнацца, у нас мала чаго знойдзецца. За гэтыя-ж тры дні, як вы палявалі на мустанга, нічога не прыбавілася. Ёсць у нас крыху халоднай аленіны і кукурузны хлеб. Калі хочаце, я зараз разагрэю мяса.
— Добра, я магу пачакаць.
