толькі за сваю наіўную даверлівасць да зусім чужога чалавека.
— Пакінь, Касій, навошта гэтыя абвінавачанні? Няўжо ты хочаш сказаць, што незнаёмы рыхтуе нам лавушку?
— Не, дзядзя, я гэтага не гавару, але я ведаю, такія рэчы здараюцца. Магчыма, што і ён на гэта здолен.
— Магчыма, але малаверагодна, — пачуўся з карэты голас, поўны едкай насмешкі.
— Не, — адказаў юны Генры, умешваючыся ў размову. — Твае падазрэнні беспадстаўныя, Касій. Гэта проста паклёп з твайго боку. І гэта я магу табе даказаць. Паглядзі вось сюды.
Юнак стрымаў свайго каня і паказаў на нейкі прадмет, які выразна быў відаць некалькі збоку ад іх дарогі. Гэта быў высокі кактус, — яго зялёны сакавіты ствол уцалеў ад агню.
Але Генры Пойндэкстэр звяртаў увагу сваіх падарожнікаў не на самую расліну, а на невялікую белую картку, наткнутую на адну з яе іглаў.
— Паглядзім, што там напісана, — сказаў юнак. — «Кіпарыс відаць».
— Дзе? — запытаў Пойндэкстэр.
— Тут намалёвана рука з пальцам, — адказаў Генры. — Няма сумнення, што яна паказвае на кіпарыс.
Усе пачалі глядзець у напрамку, паказаным на картцы.
Калі-б сонца свяціла, кіпарыс быў-бы відаць з першага-ж позірку. Між тым сіняе неба зрабілася свінцова-шэрым, і пры такім асвятленні кіпарыс немагчыма было разгледзець.
— Нічога там няма, — упэўненым тонам заявіў Кольхаун. — Я пераконаны, што гэта толькі новы здзек, які гэты нягоднік прыдумаў для нас.
— Ты памыляешся, Касій, — умяшалася Луіза Пойндэкстэр. — Паглядзі ў бінокль. Калі табе не здрадзіў твой надзвычайны зрок, то ты ўбачыш на гарызонце штосьці вельмі падобнае на дрэва. Так, гэта, як відаць, кіпарыс.
Кольхаун не захацеў узяць бінокль з рук стрыечнай сястры. Ён ведаў, што Луіза гаварыла праўду.
Тады Пойндэкстэр узяў бінокль і выразна ўбачыў кіпарыс, які ўзвышаўся над прэрыяй.
— Правільна, — сказаў ён, — кіпарыс відаць. Хлапец аказаўся сумленным чалавекам, і дарэмна, Касій, ты ўзводзіў паклёп на яго. Мне не верылася, каб ён мог сыграць з намі такі злы жарт. Ну, давайце-ж рушыць далей. Сансом, дай распараджэнне абозу.
Кольхаун прышпорыў каня і паскакаў па прэрыі, — больш яму нічога не аставалася рабіць.
— Дай мне, калі ласка, гэтую картку, Генры, — сказала Луіза ціхім голасам. — Мне хочацца паглядзець на тую стрэлку, якая так дапамагла нам. Возьмем картку з сабою: паколькі мы ўжо ведаем напрамак, бескарысна пакідаць яе на кактусе.
Не задумваючыся над тым, што прымусіла сястру звярнуцца
