Луіза чула гэтую размову. Яна нічога не сказала, але ўсім сэрцам падзяляла надзею Генры.
Радуючыся хуткаму сканчэнню цяжкага падарожжа, а таксама магчымасці да заходу сонца ўбачыць свае новыя ўладанні у плантатара быў цудоўны настрой. Ён раптам напоўніўся пачуццём спагадлівай увагі да акружаючых. Ён нявымушана гутарыў з наглядчыкам, спыніўся пажартаваць з «дзядзем» Сцыпіёнам, які кандыбаў на пакрытых пузырамі нагах, падышоў падбадзёрыць «цётку» Хлою, якая знемагала пад цяжарам сваёй ношы.
Добры настрой плантатара падзяляўся ўсімі спадарожнікамі, за выключэннем Кольхауна. Ён адлюстроўваўся нават на тварах нявольнікаў, якія лічылі плантатара вышэйшай крыніцай свайго шчасця і свайго няшчасця. Негры па-свойму любілі яго, хоць больш баяліся. У параўнанні з іншымі рабаўласнікамі Пойндэкстэра нельга было назваць жорсткім гаспадаром. Ён не знаходзіў асаблівай прыемнасці ў збіванні сваіх нявольнікаў. Яму падабалася, калі негры былі добра апрануты; ён патрабаваў, каб іх добра кармілі, таму што фізічна здаровы і знешне ахайны выгляд нявольнікаў гаварыў аб дабрабыце гаспадара. У некаторых выпадках Пойндэкстэр караў іх бізуном, лічачы, што гэта іншы раз неабходна; аднак, ганарыўся тым, што на скуры ў яго нявольнікаў не было ніводнага рубца ад жорсткіх збіванняў.
Такім чынам, нявольнікі падзялялі радасць свайго «добрага» гаспадара, выказваючы гэта вясёлай балбатнёй. Аднак, настрой дабрадушнасці панаваў нядоўга. Зусім нечаканая акалічнасць парушыла бадзёрасць падарожнікаў.
Незнаёмы прадрок правільна — сонца схавалася раней, чым паказаўся кіпарыс.
Але гэта яшчэ не павінна было-б выклікаць неспакой. След ласо быў па-ранейшаму добра відаць, і ва ўказаннях сонца не адчувалася неабходнасці. Аднак, самы факт, што сонца схавалася за хмары, прыгнятальна падзейнічала на настрой падарожнікаў.
— Можна падумаць, што сонца хаваецца ўжо на ноч, — сказаў плантатар, вымаючы свой залаты гадзіннік, — а між тым цяпер усяго толькі тры гадзіны. Наша шчасце, што малады незнаёмы пакінуў нам такі след. Калі-б не ён, мы да самага захаду праблыталіся-б па гэтаму спаленаму стэпу. Бадай, прышлося-б нават і заначаваць тут.
— Ну і чорная была-б пасцель! — жартуючы, абазваўся Генры, каб надаць размове больш вясёлы характар. — Ух, якія страшныя сны прысніліся-б мне, калі-б толькі прышлося спаць на такой чорнай зямлі!
— І мне таксама, — дадала сястра, выглядаючы з-за фіранак карэты і ўзіраючыся ў акружаючую мясцовасць. — Я ўпэўнена, што мне прысніліся-б і Плутон[1] і Празерпіна[2] ў пекле.
