— Ха-ха-ха! Які-ж ты ўсё-ж нездагадлівы! Калі-б я нават і захацела дзеля жарту дагнаць гэтага пісьманосца прэрыі, то на тваёй лянівай клячы мне ўсёроўна не ўдалося-б гэтага зрабіць. Ён знікне з вачэй, перш чым ты паспееш злезці з сядла. О, не! Мне яго не дагнаць, як-бы я гэтага не хацела!
— Глядзі, каб бацька не пачуў цябе.
— Глядзі, каб ён цябе не пачуў, — адказала яму дзяўчына, загаварыўшы цяпер ужо сур‘ёзным тонам. — Хоць ты мне і стрыечны брат і хоць бацька лічыць цябе верхам розуму, але я трымаюся другой думкі. Я не ўтойваю гэтага ад цябе і ніколі не ўтойвала.
Кольхаун толькі насупіўся ў адказ на гэта горкае для яго прызнанне.
— Ты мне стрыечны брат, — прадаўжала крэолка тонам, які рэзка адрозніваўся ад таго, якім яна пачала гутарку, — але для мяне ты ўсяго толькі капітан Касій Кольхаун і больш нічога. І не спрабуй, калі ласка, быць маім другам і дарадчыкам. Я прашу цябе не чытаць натацый і не ўмешвацца ў маё асабістае жыццё. Я нікому не хачу даваць справаздачу аб сваіх думках і ўчынках да таго часу, пакуль я не знайду чалавека, які гэтага варты. Але не табе быць маім абраннікам!
Скончыўшы водпаведзь, дзяўчына зноў адкінулася на падушкі карэты, змерыўшы капітана позіркам, поўным абурэння і пагарды.
Пасля задзёрнула фіранкі карэты, даючы гэтым зразумець, што больш яна не жадае размаўляць.
Крыкі пагоншчыкаў вывелі капітана са стану здрантвення. Ён быў рад, што зноў рушылі ў дарогу.
Раздзел III
МАЯК ПРЭРЫІ
Падарожнікі больш ужо не шукалі дарогі.
След ласо віўся неперарыўнай змейкай і быў так выразна відаць, што нават дзіця не заблудзілася-б, ідучы па ім.
След цягнуўся не па прамой лініі, а звіваўся між зараснікамі кустоў. Іншы раз ён адыходзіў убок, калі дарога была па мясцовасці, пазбаўленай расліннасці.
Гэта рабілася не выпадкова. У такіх месцах былі прыкметны глыбокія трэшчыны і іншыя перашкоды, — змейка ласо агінала іх, даючы магчымасць бесперашкодна праехаць фургонам.
— Як гэта ўважліва з боку маладога чалавека! — сказаў Пойндэкстэр. — Дапраўды, я вельмі шкадую, што мы не даведаліся яго імя. Калі ён звязаны з фортам, мы маглі-б з ім сустрэцца.
— Я спадзяюся, што мы яго ўбачым яшчэ, — заўважыў Генры.
