будзе. Аднак, пачакайце, — сказаў ён пасля хвіліны размышлення, — у мяне ёсць яшчэ адна прапанова: трымайцеся па сляду майго ласо.
Незнаёмы зняў з сядзельнай лукі скручаную ў кальцо вяроўку і кінуў свабодны канец на зямлю, пакінуўшы другі канец прымацаваным да кальца на сядле. Затым, прыгожым рухам прыўзняўшы капялюш, пакланіўся ў бок карэты і, ударыўшы шпорамі каня, зноў паскакаў па прэрыі.
Ласо, выцягнуўшыся ззаду ў каня, пакінула на попельнай паверхні прэрыі паласу, падобную да следу прапоўзшай гадзюкі.
— Вельмі цікавы хлапец, — сказаў плантатар, гледзячы ўслед конніку, які хутка хаваўся ў воблаку чорнага пылу. — Мне варта было-б запытаць яго імя.
— Я сказаў-бы — самаздаволены малады чалавек, — прамармытаў Кольхаун, ад якога не ўслізнуў позірк, кінуты незнаёмым у бок карэты. — Што датычыць яго імя, то ўсёроўна ён назваўся-б выдуманым імем. Техас напоўнен такімі франтамі, яны трапляюць сюды на папраўленне або шукаюць тут прыгод і таму скрываюць свае сапраўдныя імёны.
— Паслухай, Касій, — запярэчыў малады Пойндэкстэр, — ты несправядлівы. Ён робіць уражанне адукаванага і зусім прыстойнага чалавека.
— Ну, ужо даруй, калі ласка! Я яшчэ ніколі не бачыў чалавека, прыбранага ў мексіканскія анучы, які не быў-бы нягоднікам. Я іду ў заклад, што і гэты такі-ж самы.
У часе гэтай кароткай размовы прыгожая крэолка высунулася з карэты і вачыма праводзіла конніка, які аддаляўся.
Кольхаун гэта заўважыў.
— У чым справа, Лу? — запытаўся ён амаль шэптам. — Ты, здаецца, вельмі спяшаешся? Магчыма, ты хочаш дагнаць гэтага нахабніка? Яшчэ не позна — я табе дам свайго каня.
Маладая дзяўчына адкінулася назад, непрыемна здзіўленая гэтымі словамі, але скрыла сваю крыўду і звонка засмяялася.
— Так, так. Гледзячы на цябе, я падумаў, што тут нешта нячыстае. Здавалася, што ты зачаравана гэтым бліскучым кур‘ерам. Ён зачараваў цябе, напэўна, сваім незвычайным касцюмам? Але памятай, што гэта толькі варона ў павіных пер‘ях, а мне, напэўна, яшчэ прыдзецца сарваць гэтую лічыну, і, магчыма, з кавалкам яго ўласнай скуры.
— Як табе не сорамна, Касій!
— Гэта табе павінна быць сорамна, Лу. Аддаць сваю ўвагу якомусьці нягодніку, выфранчанаму камедыянту! Я не сумняваюся, што ён проста кур‘ер на службе ў афіцэраў форта.
— Кур‘ер, ты думаеш? О, як-бы я хацела атрымліваць любоўныя пісьмы з рук такога кур‘ера!
— Тады паспяшайся і скажы яму аб гэтым. Мой конь да тваіх паслуг.
