радуе вока, асабліва побач з суровым бацькам і з панурым тварам трэцяга конніка.
На юнаку свабодная блуза з баваўнянай тканіны нябеснаблакітнага колеру, штаны з такога-ж матэрыялу, на галаве мяккая панама. Вопратка не толькі добра гарманіруе з яго юнацкім тварам, але і зусім адпавядае патрабаванням паўднёвага клімату.
Трэці коннік — пляменнік плантатара. Ён — адстаўны афіцэр з валанцёраў. На ім касцюм ваеннага пакрою з цёмнасіняга сукна, на галаве суконная шапка.
На невялікай адлегласці ад іх — яшчэ адзін коннік, які суправаджае абоз. Рысы яго твара больш грубыя, апрануты ён прасцей за іншых. Мяркуючы па тым, з якім майстэрствам ён ляскае сваім бізуном, можна з упэўненасцю сказаць, што гэта наглядчык над нявольнікамі плантатара.
У карэце сядзяць дзве дзяўчыны. У адной з іх скура асляпляльнай белізны, у другой — зусім цёмная. Першая — адзіная дачка Пойндэкстэра, другая-ж — яе служанка-нявольніца.
Перасяленцы едуць з берагоў Місісіпі, са штата Луізіяна. Сам плантатар не належыць да ўраджэнцаў гэтага паўднёвага штата; па яго знешняму выгляду вы заўсёды заўважыце, што ён не крэол[1]. У твары-ж яго сына і асабліва ў цудоўных тонкіх рысах твара яго дачкі ярка выяўлены прыгожы тып гэтых французскіх эмігрантаў.
Вудлі Пойндэкстэр — адзін з буйнейшых уласнікаў цукровых плантацый на поўдні. Ён вёў разгульнае жыццё і славіўся сваёй шырокай гасціннасцю. Нарэшце ён разарыўся, і яму прышлося пакінуць свае плантацыі ў Луізіяне і пераехаць з сям‘ёй у дзікія прэрыі паўднёва-заходняга Техаса.
Сонца амаль дасягнула зеніта. Падарожнікі едуць павольна, наступаючы на ўласныя цені. Змучаныя спякотай, белыя коннікі моўчкі сядзяць у сваіх сёдлах. Нават негры, прывычныя да спякоты, спынілі свае манатонныя, цягучыя размовы і стомленымі кучкамі маўкліва плятуцца ззаду фургонаў.
Нудлівая цішыня перапыняецца толькі гучным лясканнем бізуноў ды пакрыкваннем неграў-пагоншчыкаў.
Паволі рухаецца караван, як быццам ён ідзе вобмацкам. Уласна кажучы, сапраўднай дарогі няма. Шлях абазначаны слядамі колаў, праехаўшых тут раней, слядамі, прыкметнымі толькі па прытаптанай траве.
Плантатар мяркуе, што яны знаходзяцца на адлегласці дваццаці міль ад месца прызначэння. Ён разлічвае закончыць шлях да надыходу начы. Таму ён і загадаў рухацца, не гледзячы на паўдзённую спякоту.
Раптам наглядчык знакамі спыняе абоз і імчыцца да гаспадара. У яго жэстах — трывога.
- ↑ Крэолы — ураджэнцы паўднёвых штатаў Амерыкі, патомкі французскіх эмігрантаў, якія захавалі сваю нацыянальную мову і звычаі.
