Жыцьцёвы спад меняецца прыбоем.
А па далёкаму далёкі перазвон…
Ў душы-нашоў я месца для другое, —
Акорды сьвежыя у пералівах дзён.
Зіялі зорамі, то крыліся туманам
Нямыя далечы нязьведаных шляхоў.
Я па другой нашоў другія раны,
Ды толькі шчырасьці ўчарашняй не нашоў
Кругом сьнягі і мёрзлыя шыпшыны
Кругом балоціцца атручаная муць
Ня вінавачу я
Няшчырую дзяўчыну,
Калі за грошы шчырасьць прадаюць.
Мне не шкада. што сэрца пакалечыў —
Узьбіў душу на стынучую квець;
На сечы быць, і выйці з поля сечы
Ня тое што прыці на сеч.
Усё меняецца, —
Усё ў жыцьцёвых хвалях
Ляціць у нябыцьцё, згубіўшы павады.
Зачым я сэрца чулае параніў,
Калі любоў закрэсьлілі гады…
...........
Мінае сум…
Я рашчыняю дзьверы
Па-за плятні нязьведаных шляхоў…
А ноч бялёсая, нібыта на паперы
Скрыпіць марозамі на аркушах сьнягоў.
І хочацца сказаць:
Жыцьцёвыя крыніцы
