Старонка:Кляновыя завеі (1927).pdf/33

ЛІСТ ДА ДЗЯЎЧЫНЫ

Звалілася сьляза на чыстую паперу,
А думкі кружацца як тысячы лістоў…
...........
Патоптаных дарог ужо ня мерыць
Не заплятаць расплеценых вянкоў.

Усё мяняецца, —
Усё ў жыцьцёвых хвалях.
Ляціць у нябыцьцё згубіўшы павады.
Зачым я сэрца кволае параніў, —
Калі любоў закрэсьлілі гады.

Цябе я ня люблю…
Ніколі ня бывае
Каб дважды мералі жыцьцёвыя пуці.
Я новыя зарніцы сустракаю
Ды толькі шчырасьці мінулай не найці…
...........