Даруй «адкуранае»
Ладанам балотнай ціны,
Вяслую човен свой з размытых берагоў
Туды,
Дзе ў кансананс кастрычніка турбіны
Здуваюць стынь з асьнежаных палёў.
Даруй!
Сьціраюць помнікі,
Сьціраюць туманамі
На перагібе новыя вякі,
І вяжа ў далечах
Над нашымі шляхамі
Гісторыя ружовыя вянкі.
Ня вечна ўсё:
Вякі каменьня рушаць,
З каменьня маякі выкладваюць гады,
