Гэта старонка была вычытаная
І грае ноч на струнах ледзяных.
Гадзіны чаркамі вычэрпываюць вечнасьць.
Як скора, любая, ў завеях залатых
Сівымі пальцамі
Наш верасьнёвы вечар
Сыграе «recvium» на струнах ледзяных.
З нябесных гоняў сыпліцца гарох, —
У завулках ціш, —
Ў завулках ціш нямая…
А ў далях сьцеліцца паўтысячы дарог
Паўтысячы пуцінаў, дарагая,
Лунаюць ў далечы, дзе сыплецца гарох.
Прайдуць гады,
Разыйдуцца пуціны,
Разыйдуцца у пражы туманоў;
Рассыплюць золата над рэчкаю каліны,
Патужа гай над сьцежкай журавоў,
І можа зноў ня сойдуцца пуціны.
|}
