Старонка:Кляновыя завеі (1927).pdf/20

А. Віньнікавай

НА ЛЕДЗЯНОЙ ГІТАРЫ

З вішнёвых хмар на ледзяной гітары
Заплакала зара па сонечнай вясьне,
І быццам з вёснамі разьвеяныя мары
На успамін застылі на вакне

Куды пашло, куды ўсё уляцела,
Чаму загінула ня кінуўшы сьлядоў,
Чаму застыла ўсё — заледзянела
Ў туманнай шэрані асьнежаных палёў?

Так і ў жыцьці — разьвеяныя вёсны
Туманам крыюцца ў завеях залатых,
І замярзаюць сонечныя вёслы
На паўпуці ў каралях ледзяных…

Ты гаварыла,
Ты мне гаварыла:
— Наш просты шлях не зьвяжуць туманы —
Што ты душу і сэрца падарыла