Старонка:Качаргой па абразох (1930).pdf/30

Вось паслухайце — толькі з увагай —
Да бацькоў зварачаюсь і матак,
Каб ня беглі за ўсякай брадзягай
І сваіх ня губілі дзіцятак!
На звычайную, мусіць, хваробу
Неяк раптам ў вадной маладзіцы
Захварэла дзіця і праз добу
Ня ўзяло ўжо матчынай цыцы.
Цераз ноч у агні запылала…
Усё горай і горай дзіцяці —
Ажно ў корчы, зьвіваць яго стала!
Што-ж рабіць табе, бацька і маці?
Па маему — належыць нямнога:
Я-б параіў, як роднаму брату —
У бальніцу завезьці малога
Або фэльчара клікнуць у хату!
Распазналі-б з якое прычыны —
Мо‘ дзіця, як дзіця, перассала?
Ён-бы даў з той напарстак рыцыны
І пад вечар яно-б ачуняла…
Але дзе там? Як бобам у сьцену!
І дзядзькі, і бацькі адурнелі…
Разбудзілі дачушку Алену
І паслалі да бабкі Марцэлі —
Па вядомую ў вёсцы шаптуху,
Што гандлюе сьвятою вадою…
Бегла ведзьма старая бяз духу
І старою трасла барадою…
Як прыбегла — дзіцятка схапіла,
Ручніком яму ножкі зьвязала