Гэта старонка не была вычытаная
І з гадзіну яго калаціла —
Каб ты пропадам, лухта, прапала!
Посьле вынесла з цёплае хаты
І у цэбар з халоднай вадою
Раз пятнаццаць, узяўшы за пяты,
Акунула нырцом — з галавою!
Ад такога лякарства адразу
Спруцянела дзіця без астатку,
І ня дыхнуўшы нават ні разу,
Павітала і бацьку і матку…
Заўтра зрана зьвінела сякера —
Дамавінку малому рабілі…
Праз дурную у знахарак веру
Бацька з маткай дзіця пагубілі!
Ой, калі-ж гэта, добрыя людзі,
Сьвет загляне у наша ваконца?
І ў мазгі нам засьвеціць, і ў грудзі?
Бо мы гінем і згінем бяз сонца!
|}
