Старонка:Кацярына (1911).pdf/26

Ў полі пад мяжою;
Заначуемо пад хатай
Да бела сьвітаньня.
Дзе адно ты заначуеш,
Як мяне ні стане?
У сабак шукай прывету:
З імі лепей будзе,
Бо сабакі, хоць кусаюць,
Дый ні так як людзі.
Ні раскажуць, ні ачэрнюць —
Як сабацы жыці!?…
І у розум ні вазьму я,
Што і як чыніці?

Сірата сабака мае сваю долю,
Ласкавае слово мае ён пад час;
Бьюць яго і лаюць, садзяць у няволю,
Дый ніхто аб матцы не спытаў хоць раз;
Янука-ж спытаюсь, рана запытаюць,
Не дадуць да мовы беднаму дажыць.
На каго сабакі на вуліцы брэшуць?
Хто голы, галодны пад плотам сядзіць?
Хто гультай, хто злодзей?… Безбацькавы дзеці:
Ім іх чорны бровы — доля ў цэлым сьвеці,
Ды й тых людзкая зайздрасьць ні дае набіць,