Гэта старонка не была вычытаная
Шлях, пяскі і горэ,
Ён, як маці, прывітае,
Як брат загаворэ,
Будзем ждаці — а пакуль што
Атпачну ня многа,
Ды тым часам распытаю
На Маскву дарогу.
Ой далёкі шлях, браточкі!
Знаю яго, знаю…
Ажно сэрца халадзее,
Як успамінаю.
Перамерыў я калісьці,
Каб яго ні мерыць,
Раскаpаў-бы я аб гэтым,
Дый ці-ж тут павераць,
„Брэшэ, скажуць, „сякі-гэткі“,
(Ведама ня ў вочы),
„Словы кідае на вецер,
„І людзей марочэ“.
Праўда, людзі ваша праўда!
Дый на што ўсё знаці,
Што сьлезамі перэд, вамі
Буду выліваці.
Кожны мае гора, жалю
І сваіх на дзіва.
Ну іх!… Лепей пашукаймо
Люлькі і красіва,
Ды закурым, каб, як кажуць,
Дома не журылісь,
