не да адвечнага імкнецца яго душа[1]', як кажа Пятуховіч, а паказвае жаданьне перажыць у момант век, чым больш, мажліва больш вечнага, бо жыцьцё кароткае і не чакае. Ня момант, а век у кожным моманце павінен быць. Цытуючы ў довад сваіх палажэньняў верш „Глянь як зорка“, Пятуховіч бярэ толькі два кавалкі з яго[2], падкрэсьліваючы, што поэта лічыць, што „усё зьнікае, праходзіць, як дым“, што трэба на момант асьвяціць усё кругом і пагаснуць. Мы змушаны прывесьці верш цалкам і падкрэсьліць асноўныя месцы вершу: „Глянь, як зорка ў цемні ляціць, Усіх чаруючы сьветам сваім, Быццам зьмей залаты зіхаціць, І стухае ў небі глухім. Але ўспомніць яшчэ зорку сьвет, Бо ў сэрцах гарыць яе сьлед. Так свабодна, так ярка пражыць — Лепшай долі няма на зямлі. Усё кругом на мамэнт асьвяціць І пагаснуць у цёмнай імглі. Усё зьнікае, праходзіць, як дым, Сьветлы-ж сьлед будзе вечна жывым[3].“ (171) Поэта памрэ, зьнікне, але творы яго, яго сьвет будзе вечна жывым. Дзе-ж тут адмаўленьне вечнага, пэсымізм? Такім чынам нават у прыкладах самога Пятуховіча няма доваду яго тэзаў. А наяўна адваротных месц у зборніку вельмі шмат — больш паловы яго. Нечага ўжо гаварыць пра тое, што Багдановіч ні ў якім разе не пэсымісты ў сэнсе прыведзенага вышэй азначэньня пэсымізму з слоўніка. На пэсымістычным колёрыце ў яго часамі малююцца малюнкі, але гэта ня значыць, што ён пэсымісты, як імпрэсыёністычныя прыёмы яго творчасьці не даводзяць, што ён імпрэсыёністы.
Таксама разьбіваюцца довады аб адсутнасьці мотываў барацьбы у М. Багдановіча, калі да іх падыйсьці крытычна.
- ↑ Пятуховіч, ст. 97.
- ↑ Ibidem, ст. 97.
- ↑ Акадэмічная бібліотэка беларускіх пісьменьнікаў. Творы М. Багдановіча. Падрыхтаваныя літаратурнай камісіяй пад рэд. проф. Замоціна. Выданьне Інстытуту Беларускай Культуры. Менск, 1927 г. Вершы пісьменьніка цытуюцца намі па корэктурных адбітках гэтага выданьня і пасьля кожнага з іх у дужках паказана старонка.
