працаваныя іншымі памеры, формы і г. д., Багдановіч пачаў шуканьні свайго, беларускага, стылю і ў сваіх „вершах беларускім складам" даў шмат цікавых спробаў гэтага.
Дачасная сьмерць спыніла, на жаль, гэтыя спробы.
„Ён ведаў у процэсе творчасьці тое, чаго не маглі адчуць песьняры-самавукі, і сьвядома ўсходзіў на такі памысны кірунак творчасьці, на каторы пры аднэй здольнасьці ад прыроды, без яе разьвіцьця не за заўсёды можа ўзыйсьці самы вялікі талент[1].
Гэта вось і рабіла вершы яго вельмі мастацкімі, але не мастацтвам для мастацтва.
Адначасна з довадамі аб пэсымізьме, мастацтве для мастацтва і да т. п. у Багдановіча, крытыкі констатуюць у яго перавагу агульначалавечых мотываў[2]. Запэўна, што гэта робіць яго творы больш каштоўнымі, выводзячы іх з нацыянальнай абмежаванасьці, пры поўнай зразумеласьці і для беларускага народу. Але, быць можа, іх агульначалавечасьць у клясавым стасунку? Быць можа яны гавораць і пану і мужыку? Далёка ня так, Багдановіч добра ведае, хто ў каго на плячах:
„Вы панове, пазіраеце далёка,
У блеску сонца з вялізарных плеч народных,
Але сьвятло крые шмат чаго ад вока,
Днём ня бачыце вы зорак пуцяводных“. (197)
Ён ведае таксама кім, чыёю працаю трымаюцца маёнткі, фабрыкі, зямля:
„Дзякуй, пане, бо пазнаў ад вас і я,—
Не на трох кітох трымаецца зямля.
Вгода, згода, бо здаецца неяк мне,
Што стаіць на нашай-жа сьпіне“. (47).
Ня менш добра ведае Багдановіч і тое, што да пана нечага зварачвацца:
„Я хлеба ў багатых прасіў і маліў,—
Яны-ж мне каменьні давалі;
I тыя каменьні між імі і мной
Сьцяною вялізнаю ўсталі.
