Помню я — наша думка няслася У нязьведаны дзіўны той край, Дзе для усіх і воля і шчасьце, — Гэты край называлі мы раем.
Хто ня плача і хто сумуе, Калі гора бяз літасьці хіліць, Разьвітаўся — пашоў на вайну я — У карчме засталася Рахіль.
За ваколіцай коні заржалі… Коням цяжка, — а коні бяз пут… Ох, як сэрца сьціскалася жалем, Калі кінуў я родны свой кут.
