Старонка:Карчма (1926).pdf/26

Лепшых дзён, хоць і поўных атруты,
Хоць сьцюдзёных, як сіні той лёд,
Не забуду — няхай і ня тут ты,
Да цябе паляту я узьлётам.

Бляск вачэй, агонь твайго твару
Сагравалі сьцюдзёныя дні…
Помню я і пагэтуль ня дарам, —
Між людзей — а здаецца адны.

Я і ты — мы цярпелі кпіны,
Я лайдак, ты — дачка карчмара;
Мо‘ каханьне калі і загіне, —
Што жыве, то ўсягды памірае.

Будзе сьлед… Бо сэрцы параніў
Сваім сьпевам сівы сасоньнік,
Дзе ўсю ноч мы ў вечным каханьні
Прысягалі… Мне помніцца сёньня.

Я кажу, што забудзем каханьне,
Нібы гора ў карчомнай гасьціне,
Толькі вось — ня будзе мне даўным
Твая і мая Палясьціна.