Уздыхнуць мужыкі — ды закураць, Нібы гора разьвейвае дым… Мужыкі ўсе і Шлёма — ня дурні, Але як тут пазбыцца бяды?
Сумаваў і я з імі бяз чаркі, Заклінаў свой мужыцкі лёс… А у восень… пахмурыстым ранкам Мяне бацька на прызыў адвёз.
Ох жыцьцё!.. Куды яно гоніць? Лепш з касою ў поле мне выйсьці… Па мне плакалі бацька… і коні… Нават клёну пажоўклыя лісьця.
