Я пачуў, як сварылася маці: — На каханьне, Рахіль, будзь ашчоднай Ці-ж каханьне, што моўчкі памацае? Ён ня пара табе — ён хрышчоны.
Доўгі час быў я думай заняты, Выпіў шмат у карчомнай гасьціне… — Ну, скажэце, ці-ж я вінаваты, Што мяне без мяне ахрысьцілі?
З тэй пары ўцякалі ад сваркі… Ой, Рахіль, ой, шынкаркі дзіця!.. У карчме — піў атруту я чаркай, У садку — піў салодач жыцьця.
