Старонка:Карчма (1926).pdf/14

Мне казалі: жыдоўку кахае,
Не давалі праз вёску ісьці…
А Рахіль без мяне ўздыхае,
Без яе — сумна мне ў жыцьці…

Прыдзе змрок — тайком, загуменьнем
Праз платы — да яе у карчму…
Мы кахаліся так, як умелі,
Ня пыталі, нашто і чаму?

Гоман… крык… мацюгі ў паветры…
Ад махоркі — дзяругаю дым,
Але хто, хто мог-бы паверыць, —
Нам здавалася — мы тут адны.

Каля печы за тонкай заслонай
Я маўчліва стаю… А Рахіль —
Шэпча мне пра жыцьцё свае словы,
Да грудзей галаву прыхіліла.

Першы раз адчуваў я сорам,
Закружылася мне галава,
Калі маці Рахілі — Сора
Падыйшла і сказала: „ой-вай!“.